Archivo de la etiqueta: EDLg

CONXUROS GAÑADORES DO SAMAÍN 2017

Outro ano máis o Equipo de Dinamización da Lingua Galega convocou o concurso de conxuros para festexar o Samaín. O proxecto de centro deste ano é «A paisaxe«, polo que os textos tiñan que esconxurar as forzas do mal que tentan destruír a nosa contorna. Velaquí o resultado, nun ano en que a vaga de lumes impactou o alumnado do IES Neira Vilas, aínda que tamén aparece a preocupación polo mar e polo lixo. Parabéns ás gañadoras de 1º da ESO, Lucía Gestoso, Brenda Franco e Marina Franco.

O LUME DO INFERNO

 

Se as nosas carballeira queremos conservar

e os nosos bosques non se volten queimar

este conxuro tes que recitar.

Furia do demo

fogo do inferno

grande e temeroso

afastade para sempre do noso entorno,

fuxirán as bruxas de acabalo

se non conseguimos apagalo

forzas da terra e do mar

que a chuvia veña

e molle a terra.

Sapos chepudos polos montes escuros

morcegos arrepiantes pola fraga errantes

ratas peludas nas guaridas

píntegas harpías polas augas frías

maldición da Santa Compaña

que os incendios no inferno ardan.

Lucía Gestoso Devesa, 1º ESO A

CONXURO PARA LIMPAR OS NOSOS MARES

Porcallada por alí, porcallada por alá

velo só dan ganas de chorar

mais este conxuro, vaino arranxar.

Pode ser difícil, non cho vou negar

pero coa axuda de todos

vámolo remediar.

Nin bolsas de plástico, nin botellas de cristal

cando rematemos só se vai ver o fermoso coral

nin papeis, nin noxento aluminio,

só quero ver os elegantes golfiños.

Porcallada por alí, porcallada por alá

os nosos mares hai que limpar.

Brenda Franco Vaccaro, 1º ESO A


OS INCENDIOS TERRORÍFICOS

 

Se ves un monte

que está a queimar

chama os bombeiros

e o fume poderán apagar.

Chama e chama,

chama con horror

colle a mangueira

e sopra con temor.

Galicia sempre foi moi bonita…

estes días houbo tan bo tempo

e os espíritos do fume viñeron

e arrebatáronnos o corazón.

Espíritos do fume

axúdanos por favor,

Galicia está quedando moi fea

entre queimaduras e dor.

Marina Franco Molina. 1º ESO A

CONXUROS DE SAMAÍN 2016

Este curso temos proxecto de centro: O Humano. Por ese motivo, o certame de conxuros de Samaín convocado polo Equipo de Dinamización da Lingua galega tiñan como finalidade achegar fórmulas que servisen para humanizar o inhumano, o terrible, para reverter o efecto terrorífico de todas as forzas do mal. Os gañadores son: Pablo Castiñeiras Armada, María Rodríguez Mejuto e Javier Moya Sánchez de 2º C.

O conxuro que rompe muros

Se ves a unha persoa

á que non lle podes falar,

este gran feitizo os muros

poderá quebrar.

Primeiro nunha cousa

terás que pensar.

De pensamentos felices

a cabeza encherás.

Unha vez que o fagas

teste que relaxar;

se un está nervioso

non pode conversar.

Entón estas palabras

teraste que dicir:

“Romperei o muro

e falareille por fin”

E, de súpeto, maxia!

Rompeuse o muro!

Ese muro que é tan duro;

ese muro que xa non aturo.

Pablo Castiñeiras

Que medo!

ás oito da mañá,

que dá algún neno

coa cara embruxada.

Neste cemiterio

hai un esqueleto,

todos sabemos quen é

mais ninguén vai dicir nin che.

Hai algunha cabaza,

que non para de falar,

de tanto aburrimento,

vainos matar.

Tamén hai unhas bruxas,

de pelo louco despeinado,

máis un anano,

entre o profesorado.

Pelo de cogomelo,

serrín de Marín,

peixe atestado,

convértome en Serafín.

Con isto invoco,

a todos os monstros

a subirme a nota un pouco.

Virán os demos,

porque todos xuntos,

podemos!

 

María Rodríguez Mejuto

EVITAR A SANTA COMPAÑA

(CONXURO)

Espíritos dos mortos, alento das meigas,

pelos de gato, bostezo de lerpas.

Pesadelos inimaxinables, esperanzas perdidas,

desexos que xorden, desexos que perigan.

Ingredientes os seguintes, por favor non vos equivocades,…

Se a Santa Compaña temedes,

Primeiro, necesitamos un caldeiro de ouro,

que teña un señor louro.

Engadirlle ollos de demo, caldo de grelo.

En lúa chea, pelos de nena,

mocos de trasno, uñas de gato,

dentes de curuxa, néboa con bruma,

excrementos de xabaril, pluma de fénix ou colibrí,

corno de unicornio, sesos dun cristián morto,

carne de xigante, que a morte este conxuro non agarde.

Os que bebamos este beberaxe,

cando a lúa estea enriba do caldeiro,

en sete segundos beberás a poción.

Se non, o mal de ollo da Santa Compaña non evitarás,

ela aparecerá ante ti nunha noite infernal…

Javier Moya Sánchez